Rouwen is een heel intensief proces. Wat een ongelofelijke kracht heeft Marianne laten zien. Maar het mooie in dit verhaal is dat zij ondanks alles verder is gegaan. Zij is zich bewust van wat zij ook nog wel heeft, namelijk (klein)kinderen en lieve mensen om haar heen. Het gaan doen van vrijwilligerswerk is echt een mooi voorbeeld van SASHA.
Voor iedereen geldt: Zorg goed voor jezelf. Je mag jezelf prioriteit geven. Het is een proces van vallen en opstaan.
Hallo Marit.
Ik heb je ebook gelezen. Goed verwoord, rouwen is een heel intensief proces.
Ik ben in 2 jaar tijd weduwe en wees geworden. Na een periode van 11 jaar intensief mantelzorgen, kwam er plots een einde aan al dat zorgen en ik was mijn man en ouders “kwijt”. Doordat het verdriet van mijn man zo overheerst kom ik niet aan het verdriet van mijn ouders toe.
Mijn ma heb ik 7 jaar thuis verzorgd, met sondevoeding, begeleiding en extra huishoudelijke taken die thuishulp niet doet. Mijn pa hobbelde mee, want door zijn Alzheimer kon hij het ziek zijn van zijn vrouw niet aan. Hierdoor was combinatie gezin, werk en mantelzorger too much. Ik kwam thuis te zitten met burnout. Mijn moeder werd opgenomen op besloten woongroep. Mijn vader kon dit niet aanvaarden. Na haar overlijden kwamen mijn man en ik in iets rustiger vaarwater.
Een half jaar later werd bij mijn vader uitgezaaide kanker geconstateerd en 2 maanden later bij mijn man.
Het viel niet mee omdat ik enig kind ben. Mijn vader had niet meer het vermogen te begrijpen dat mijn man “voorging” en dat hij met iemand van de zorg nu naar ziekenhuis moest. Mijn man overleed in augustus en mijn pa 2 maanden later.
Daar sta je dan.
ALLEEN, maar dan realiseer je je dat je kinderen en hun vrouwen ook rouwen. Je kleinkinderen missen opa heel erg,maar ook ouwe opa. Veel te regelen komt op je af, maar ook allesoverheersend verdriet.
Geen werk meer door de situatie, hoe moet dat nu verder. Aan het einde van het eerste jaar de balans opmakend, ben je mensen kwijt geraakt maar zo dankbaar voor de liefde binnen je gezin en nieuwe lieve mensen ontmoet. Mede door mijn nieuwe vrijwilligerswerk.
Mijn kleinkinderen zijn voor mij de enigsten waar je jezelf kan zijn. Je ziet het verdriet op de gezichten van je kinderen en natuurlijk praten we erover dat hun vader er niet meer is, dat het zo snel is gegaan. Maar ook zijn stoere positiviteit, dat we ondanks zijn ziekte, nog mooie momenten met elkaar hebben mogen beleven.
Sommige dagen denk ik, ik red het wel. Maar dan ineens een gebaar, geluid of bericht en je stort weer helemaal in. Dit is na al die jaren de pittigste periode in mijn leven.
Er word een nieuw kleinkind verwacht. De laatste keer heb mijn man nog net mogen maken en er zijn foto’s met zijn opa.
Nu moet je straks alleen naar de nieuwe baby gaan kijken.
Het blijft overleven, maar onderneem toch ook weer dingen met de kinderen en lieve mensen om me heen.
Dit schrijf ik n.a.v je boek. (ebook Rouwen & Leven. MvE)
Reagerend op dit stuk en op het boek over rouwen, wilde ik kwijt dat ik heel veel herken. Ik heb ook gemerkt hoe persoonlijk rouwverwerking is. Ikzelf liet het bij het verlies van mijn vader aanvankelijk niet toe. Iemand moet er sterk zijn. Het resultaat was een maandenlange rugpijn. De arts wees mij erop dat dit rouw was. De pijn moet ergens naartoe.
Wat ben ik blij met dit boek. In de survivalgids voor weduwen vind ik handvatten om verder te kunnen. Sinds een paar maanden ben ik weduwe. Mijn man was net een paar weken met pensioen. Hij was zo blij dat hij nu eindelijk vrij was en genoot van elke dag. We hadden het zo goed samen. Alles ging net weer een beetje makkelijker na het overlijden van onze dochter. Dat was bijna 2 jaar geleden. We konden weer blij zijn met iets zonder dat het grote verdriet om haar steeds weer opdook. Mijn man had het heel moeilijk na haar overlijden. Mijn eigen verdriet schoof ik wat naar de achtergrond om hem te kunnen opvangen. Toen het na een tijd wat beter met hem ging, ging ik natuurlijk onderuit. Zo werkt dat. Samen gingen we verder en hadden veel steun aan elkaar. We waren 25 jaar samen en zielsgelukkig, elkaars maatje en grote liefde. We zouden samen oud worden. Hij wilde 101 jaar worden,ouder dan zijn moeder die 100 jaar was geworden. Met een gezond lichaam moet dat kunnen, toch? Hij was nooit ziek en had een goede conditie.
Het liep anders. Politie aan de deur die me komt vertellen dat mijn man is overleden. De mevrouw die hem had gevonden kende hem en had de hulpdiensten ingeschakeld.
Na zijn overlijden kreeg ik steun van buren en vrienden. Dat was heel fijn. Na verloop van tijd wordt er van mij verwacht dat ik het zelf wel weer kan. Dat wil ik ook wel, maar het is zo moeilijk. Iedereen kan terug vallen op zijn eigen veilige thuis. Dat ben ik kwijt. Ik heb niets meer. Letterlijk alleen achtergebleven. Mijn man en mijn kind liggen samen in het graf wat we voor ons drieen hadden gekocht.
Volgens veel mensen ben ik een sterke vrouw en sla ik me hier ook wel weer doorheen.
Dat ik nu met lege handen sta vergeten ze liever. Alle zaken zijn geregeld en ik moet zien dat ik mijn leven weer op de rit krijg. Gelukkig heb ik lieve vrienden die wel begrijpen wat dit voor mij betekent.
Bij hen mag ik steun vragen als dat nodig is. Samen met hen en mijn survivalgids voor weduwen moet het lukken.
Hallo Gina, Wat een heftig verhaal en wat een dappere vrouw ben je. Er is iets bijzonders aan de hand en dat komt echt door onwetendheid. Iedereen verwacht en heeft begrip dat je de eerste periode erg verdrietig bent. Dat is de overlevingsfase. Als er weer rust en stabiliteit is in jezelf en je leven, dan denkt men dat het wel weer gaat. Maar vaak komt dan het intense realiteitsbesef van de onherroepelijkheid, onomkeerbaarheid. En dat is de man met de hamer. Wat is het fijn dat je steun hebt aan mijn boek. En nog fijner dat je lieve vrienden hebt. Veel sterkte.