Ik was 43 toen mijn man van 47 te horen kreeg dat hij een agressieve vorm van kanker had en terminaal was. Zijn gezondheid ging zo snel achteruit dat, als er al een behandeling gevonden werd, hij er te zwak voor was.

Ik wist niet dat je bekaf kon zijn van wachten in een ziekenhuis. Ik wist niet dat ik van stress echt over mijn nek kon gaan. Het enige dat hielp was rust nemen en iedere middag even slapen.

Na 6 weken zat ik na de uitvaart op de bank. Een anti-climax na alle hectiek. Wat nu? Ik had met mijn man afgesproken dat de rest van mijn leven ook leuk zou worden. Ik was te jong om te blijven rouwen. Ik ben er zelf ook bij hoe de rest van mijn leven zou gaan worden. 

Een paar jaar later is mijn dochter ook in korte tijd aan ziekte overleden. Weer een hectische periode die ik door moest komen en met mij, ook mijn overige 3 kinderen.

En desondanks… met trots kan ik zeggen dat het is gelukt dat mijn verdere leven ook leuk is geworden. Met vaak vallen, opstaan en weer doorgaan heb ik mijn draai weer gevonden. Het is wel dubbel. Er blijven confronterende momenten dat ik de pijn weer voel. Maar ik heb inmiddels ook geleerd wanneer ik de rouw de ruimte kan geven en wanneer ik mijn zinnen moet verzetten. En overall: ik kan lachen en enorm genieten van het leven.