Rouwen is een heel intensief proces. Wat een ongelofelijke kracht heeft Marianne laten zien. Maar het mooie in dit verhaal is dat zij ondanks alles verder is gegaan. Zij is zich bewust van wat zij ook nog wel heeft, namelijk (klein)kinderen en lieve mensen om haar heen. Het gaan doen van vrijwilligerswerk is echt een mooi voorbeeld van SASHA.
Voor iedereen geldt: Zorg goed voor jezelf. Je mag jezelf prioriteit geven. Het is een proces van vallen en opstaan.
Hallo Marit.
Ik heb je ebook gelezen. Goed verwoord, rouwen is een heel intensief proces.
Ik ben in 2 jaar tijd weduwe en wees geworden. Na een periode van 11 jaar intensief mantelzorgen, kwam er plots een einde aan al dat zorgen en ik was mijn man en ouders “kwijt”. Doordat het verdriet van mijn man zo overheerst kom ik niet aan het verdriet van mijn ouders toe.
Mijn ma heb ik 7 jaar thuis verzorgd, met sondevoeding, begeleiding en extra huishoudelijke taken die thuishulp niet doet. Mijn pa hobbelde mee, want door zijn Alzheimer kon hij het ziek zijn van zijn vrouw niet aan. Hierdoor was combinatie gezin, werk en mantelzorger too much. Ik kwam thuis te zitten met burnout. Mijn moeder werd opgenomen op besloten woongroep. Mijn vader kon dit niet aanvaarden. Na haar overlijden kwamen mijn man en ik in iets rustiger vaarwater.
Een half jaar later werd bij mijn vader uitgezaaide kanker geconstateerd en 2 maanden later bij mijn man.
Het viel niet mee omdat ik enig kind ben. Mijn vader had niet meer het vermogen te begrijpen dat mijn man “voorging” en dat hij met iemand van de zorg nu naar ziekenhuis moest. Mijn man overleed in augustus en mijn pa 2 maanden later.
Daar sta je dan.
ALLEEN, maar dan realiseer je je dat je kinderen en hun vrouwen ook rouwen. Je kleinkinderen missen opa heel erg,maar ook ouwe opa. Veel te regelen komt op je af, maar ook allesoverheersend verdriet.
Geen werk meer door de situatie, hoe moet dat nu verder. Aan het einde van het eerste jaar de balans opmakend, ben je mensen kwijt geraakt maar zo dankbaar voor de liefde binnen je gezin en nieuwe lieve mensen ontmoet. Mede door mijn nieuwe vrijwilligerswerk.
Mijn kleinkinderen zijn voor mij de enigsten waar je jezelf kan zijn. Je ziet het verdriet op de gezichten van je kinderen en natuurlijk praten we erover dat hun vader er niet meer is, dat het zo snel is gegaan. Maar ook zijn stoere positiviteit, dat we ondanks zijn ziekte, nog mooie momenten met elkaar hebben mogen beleven.
Sommige dagen denk ik, ik red het wel. Maar dan ineens een gebaar, geluid of bericht en je stort weer helemaal in. Dit is na al die jaren de pittigste periode in mijn leven.
Er word een nieuw kleinkind verwacht. De laatste keer heb mijn man nog net mogen maken en er zijn foto’s met zijn opa.
Nu moet je straks alleen naar de nieuwe baby gaan kijken.
Het blijft overleven, maar onderneem toch ook weer dingen met de kinderen en lieve mensen om me heen.
Dit schrijf ik n.a.v je boek. (ebook Rouwen & Leven. MvE)
