Voor mij is het een teken van mentale veerkracht als je ondanks rouw nog oog blijft houden voor de kleine en grotere mooie dingen in het leven, zoals een zonsopgang, herfstkleuren in het bos, spelende kinderen. Sta jij jezelf toe nu je partner is overleden om daarvan nog te genieten? Mag je plezier maken? Mag je er op uit om je accu weer op te laden?
Kan je genieten in je rouwperiode?
Mensen zijn weleens verbaasd hoe ik lol en plezier kan hebben, ondanks de verschillende moeilijke gebeurtenissen in mijn leven.
Want mijn leven is eigenlijk nooit saai. Maar dat geldt niet alleen voor mij. Ieder huisje heeft echt zijn kruisje. Ook jij en ik ontkomen er niet aan dat ons leven soms op zijn kop staat. Soms is het groot of is het kleiner. Het gaat om de impact die het heeft op jou. Want soms kan iets heel kleins een enorme impact hebben.
Afleiding helpt om de aandacht te verleggen van rouw naar meer luchtige zaken.
Soms is het ook gewoon zinvol om de aandacht te verleggen van rouw en je problemen naar meer luchtige zaken. Rouw is een zwaar vermoeiend proces. Manu Keirse noemt het niet voor niks rouwarbeid. Het kost jou heel veel energie. En jouw accu moet wel gevuld blijven. Is het niet voor jezelf dan wel voor bijvoorbeeld je kinderen. Als je af en toe of regelmatig je aandacht verlegd zorg je voor een soort adempauze. Even rust voor jezelf.
En er is echt niets mis mee om af en toe afleiding te zoeken. Ik ben van mening dat het zelfs heel gezond is. Je hebt af en toe een adempauze nodig van je rouwproces. Je werkt aan je mentale veerkracht. Ik geloof niet in hele dagen je pijn, verdriet, gemis of wat dan ook te voelen. Dan is de kans erg groot dat je volledig tot stilstand komt en dan vrijwel niet meer in beweging kan komen. Ik geloof dat balans een sleutelwoord is. Alles met mate. (Zie ook: SASHA.)
Echter alleen jezelf afleiden en niet stil staan bij jouw rouw is ook niet goed. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik absoluut graag dingen doe ter afleiding. Echter, omdat ik mij daarvan bewust ben, ben ik ook in staat om te reflecteren of ik iets doe als vlucht of dat ik er gewoon plezier in denk te hebben.
Nieuwe dingen ontdekken
Wat ook kan gebeuren als je iets ter afleiding doet, is dat je nieuwe dingen gaat ontdekken. Dingen die je anders nooit gedaan zou hebben. En er achterkomt dat je het eigenlijk heel leuk vind. Al is het maar voor zo nu en dan.
Zo was ik naar een optreden van Drukwerk in een kroeg geweest (alleen mensen van mijn generatie kennen het). Ik ben geen kroegmens en geen fan van Nederlandstalig, op uitzonderingen na. Enkele liedjes van Drukwerk ken ik. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan en dacht: Waarom niet! Ik heb een superleuke avond gehad met allemaal spontane mensen. Lekker dansen, meezingen, gewoon lol. De accu is weer een beetje bijgeladen. En nu heb ik het smartlappenfestival alvast in mijn agenda gezet.
Het werd wel pijnlijk toen het lied “De vlieger” werd gezongen. Vooral de zin: ‘Ik heb hier een brief voor mijn moeder, die hoog in de hemel is.’ En dan moet ik denken aan mijn dochter en kleinzoontjes. Normaal laat ik opkomen wat er is, maar midden in de kroeg vol vrolijke mensen een potje huilen is niet helemaal mijn stijl. Dus wegslikken. En als ik er later aan terug denk, dan laat ik de tranen wel komen.
Ben ik slachtoffer van een zwaar leven?
Maar weer even terug naar plezier hebben in moeilijke tijden. Zoals gezegd is mijn leven niet saai. Er gebeurt altijd wel wat dat extra aandacht behoeft. Is het niet bij mij, dan wel bij mijn kinderen. Het lijkt soms wel of problemen en gedoe allemaal blijven afwisselen en opvolgen.
En ik voelde mij een periode echt een slachtoffer. Houdt het nou nooit eens op? Wanneer krijg ik eindelijk een keertje rust? Wat is het leven toch oneerlijk.
En ik kan je vertellen dat ik in die periode vast niet de meest fijne persoon was om gezellig mee om te gaan. Want wat had ik een zwaar leven. ( Het zware leven van Brigitte Kaandorp krijg je aangeboden met een knipoog.) En dit soort mensen zuigen je helemaal leeg. En ik ben een periode zo’n ‘zuiger’ geweest.
Acceptatie en ruimte zien
Tot ik op een dag accepteerde dat dat gewoon mijn leven is en hoogstwaarschijnlijk ook zal blijven. Ik leerde de ruimte tussen de nare gebeurtenissen te zien en te benutten. Die momenten zijn mijn oplaadpunten geworden. En nu kan ik zelfs tijdens zo’n periode ook de kleine momenten pakken die ruimte bieden om te genieten of iets positief te ervaren.
Je kan leren om weer te genieten
Als je die momenten maar wilt zien. Hoe klein ze ook zijn. En dan jezelf toestaan om ervan te genieten. Erkennen dat je ervan kan en mag genieten. Dat het OK is om ervan te genieten.
Tijdens het kopje thee met dat super lekker stukje chocolade even alles van je afzetten en gewoon genieten. En daarna weer verder met wat er gedaan moet worden. Of gewoon een avondje een boek lezen, film kijken of bijvoorbeeld meezingen met Drukwerk in de kroeg.
Dus de boel even de boel laten. Morgen komt er vanzelf weer een nieuwe dag dat je je met tegenslag of je probleem mee bezig kan houden. Nu even een time-out en tijd voor jezelf nemen. Jezelf in een denkbeeldig zonnetje zetten.
Ik geef toe…dat vergt allemaal wel wat oefening. Maar geloof me, als je die ruimte eenmaal begint te zien, te benutten en te ervaren, wordt alles een stuk dragelijker.
Waar leg jij je focus? Volledig op dat zware leven of ook op de momenten ertussen? Daar waar er toch nog ruimte is om ook het positieve te ervaren.
