Er is al heel veel gesproken en geschreven over de invloed die je eigen interne stemmen hebben op jou en jouw functioneren. Hier beschrijf ik een heel illustratief voorbeeld van een directe invloed van mijn interne stemmen op zingen.
Droom als zangeres
Sinds kort zit ik op zangles. Als kind wilde ik onder andere zangeres worden. Echter, als ongeschoolde ‘zangeres’ en geen natuurtalent was het commentaar dat ik op mijn zingen kreeg dusdanig dat ik altijd het idee had dat ik gewoon niet kon zingen. Dus ik zong in de auto als ik alleen was. Oftewel: als niemand mij kon horen.
Mijn dochter heeft ondanks haar angst voor: ‘kan ik wel goed zingen’ haar eigen interne criticus overwonnen en is zangles gaan volgen. En kwam er zo achter dat zij eigenlijk wel redelijk goed kon zingen. Alleen was zij ongeschoold en kende zij de basistechnieken niet. Zij was zo enthousiast dat zij mij ging aanmoedigen om ook zangles te nemen.
Verzet en weerstand
Nou, dat hebben we allebei geweten. Ik zwaar in verzet, ontkenning dat ik wel al redelijk kon zingen, ik kon er toch niks van, je vergist je, tot boos aan worden toe. En half huilend zeggen dat ze me niet moest pushen (deed ze helemaal niet) en me met rust moest laten. Pfff, wat een lading van emoties zat erop.
Maar goed, het verlangen om beter te kunnen zingen bleef toch kriebelen. Dus sinds kort zit ik bij de muziekschool in het beginnersklasje ‘Zin in zingen’. En ik heb er plezier in! Het uur vliegt om.
Uit de comfortzone
En wat doe ik daar? De basistechnieken van zingen leren, voelen waar de ademsteun zit als je de ‘buurvrouw, koffie’ toezingt en dat moet over de hele stad heen te horen zijn. De les begint met je lijf losschudden. Keelspieren losmaken onder andere door te gapen met open en dichte mond. Je zegt / zingt (mede)klinkers. Verder moet ik rechtop gaan staan, mijn mond moet wijd open bij de hoge tonen. Ik oefen met mijn houding, want dat heeft direct invloed uit op hoe ik zing. Met zacht zingen de hoge noten halen lukt niet, dus ik moet de volumeknop open draaien. Ik moet er gaan staan en doen en niet nadenken hoe ik overkom of dat het misschien gek hoort of er uitziet.
Kortom: ik doe er naar mijn idee allemaal rare en vreemde dingen. Ik ga volledig uit mijn comfortzone. Maar wat is het leuk! De lerares Hilde zegt dan ook: “Laat los wat je eerder allemaal hebt meegekregen als “doe maar gewoon, houd je maar gedeisd, val niet te veel op.”
Interne stemmen
Recent kreeg ik zo’n mooi illustratief voorbeeld van de directe invloed van interne stemmen die ik wel moest delen. Tijdens de les zaten er bij een bepaald liedje een paar hoge noten. Een mede-cursiste zei dat die veel te hoog waren voor haar en dat ze die niet kon halen. En wat gaf Hilde aan?Dat de cursiste tijdens de oefeningen al hogere noten had gezongen. Dus ze kon deze hoge noten wel halen, maar haar eigen interne stemmen ‘ik kan het niet’ en ‘ik ga dat niet halen’ blokkeerden haar.
Als je denkt dat je iets niet kan, in dit geval een bepaalde noot niet gaat halen, dan trek je automatisch al meer je keel dicht, je verkrampt, je maakt jezelf vaak letterlijk kleiner, je krimpt meer in elkaar. En dan gaat het inderdaad ook niet lukken!
Hilde vertelde dat vrijwel alle beroepsmuzikanten op een bepaald moment de gedachte krijgen: ik kan dit niet, het gaat niet lukken. En dan krijgen ze inderdaad gelijk. Dan komen ze in een crisis, waar ze door heen moeten om weer het oude niveau te halen en verder te kunnen groeien.
De moraal van dit verhaal? Interne stemmen blokkeren je. Dus luister niet naar je interne stemmen, kom uit je comfortzone, doe voor je gevoel iets engs en geniet van het resultaat!
