Vergeving na een ongeval waarbij je je zoon verliest. Is dat mogelijk? Hieronder het verhaal van Corina , die de man, die buiten zijn schuld om, haar zoon heeft aangereden, heeft kunnen vergeven.
In een email lichtte ik de ‘methodiek’ SASHA toe. Naar aanleiding daarvan kreeg ik van Corina een mail. Zij vindt het belangrijk haar verhaal te delen. Daarom publiceer ik deze. Ik ben mij ervan bewust dat in veel gevallen vergeving voor veel mensen te veel gevraagd is. Dat maakt dit verhaal zo bijzonder.
Vergeving
Wat kan ik me in de methode Sasha terug vinden zeg! Anderhalf jaar geleden (2 juli 2018) hebben wij
onze zoon moeten verliezen door een verkeersongeluk. Hij is s morgens op zijn fiets naar zijn werk
gegaan.
Het was een prachtige zonnige dag die hem fataal werd. Hij is door een busje van achteren
geschept. De chauffeur was volledig verblind door de laaghangende scherpe zon. Later bleek uit
technisch onderzoek dat dit ook de oorzaak van het ongeval was en de chauffeur hem volledig niet
kon zien dus ook geen strafbare feiten heeft gepleegd.
Toen ik s morgens uit mijn bed werd gebeld door de politie die aan de deur stond, stond mijn wereld compleet op zijn kop…. Ik hoor de boodschap aan en moet zo snel mogelijk met hem mee om mijn man van werk op te halen en zo snel mogelijk naar ziekenhuis. De andere kinderen op de hoogte gebracht en daar gingen we met loeiende politiesirenes richting ziekenhuis.
Bij aankomst werden we al opgevangen door de arts die ons vertelde dat het ongeluk zo heftig is geweest dat er geen levensvatbaarheid meer is, en dus afscheid van hem moeten nemen…. En dan…..
In het ziekenhuis werden we bijgestaan door de familiepolitie. Deze vroegen aan ons of we contact
wilde hebben met de veroorzaker. Mijn man en ik zeiden gelijk ja. Onze zoon lag thuis opgebaard. De
veroorzaker wilde ook heel graag met ons in gesprek en het liefst nog voor het begraven. De dag
voor begraven staat in ons leven als een zeer bijzondere dag, we hebben elkaar gesproken. Het was
zo’n bijzonder gesprek!! Wij zijn gelovig en wij hebben tegen de veroorzaker gezegd dat het ‘goed’ is
en hem niets te verwijten of te veroordelen valt. Hij heeft geen fouten gemaakt. Dit is niet aan ons
maar aan God. De dagen die volgen zijn we zo verbonden geweest met de veroorzaker en zijn gezin.
Ook hij heeft een lijdensweg en is voor zijn leven getekend. Wij ervaren en voelen dat we elkaar
kunnen steunen en bijstaan.
Tot op de dag aan vandaag zijn we nog steeds gezegend met het contact. De feestdagen brengen we samen door. Dit zijn momenten van lachen maar ook van huilen van troosten en van genieten. We voelen ons door beide kanten getroost en hebben door het verlies van onze zoon waardevolle familie bijgekregen.
In de korte weken na het overlijden ben ik zelf gaan opschrijven wat er allemaal in de week is
gepasseerd en gebeurd. Hier heb ik ook foto’s bij geplaatst. Dat boekje heb ik gemaakt omdat ik bang
ben dat je bepaalde dingen en gebeurtenissen ga vergeten. Ook is het ‘fijn’ om het af en toe door te
kijken en vooral voor onze jongste zoon het in herinnering te hebben, hij is nog vrij jong. Zo bijzonder
toen ik het schreef… ik was klaar en er viel gewoon een soort ‘last’ van me af.
De eerste kerst die kwam werden we gevraagd voor onze plaatselijke krant. Hier staan met kerst bijzondere verhalen in geschreven en wilde ons verhaal nu plaatsen. Eerst wilde we het niet omdat we niet met de eer willen strijken van hoe goed we het doen, omdat we zulk contact hebben met de veroorzaker. Maar wij en de veroorzaker en zijn gezin hebben toch mee gedaan om een boodschap door te geven dat het niet altijd haat en nijd hoef te zijn. Wij zien het nog altijd als een wonder en geven daar ook God de eer en dank voor!
Ik zie door dit ‘verhaal’ zoveel punten die je aangeef met de Sasha methode?
Wat bijzonder………..
