Leven in het nu, maar alleen om even in rust te kunnen zijn met jezelf. Een moment van reflectie, een moment van meditatie of een flinke wandeling. Soms even stil te staan en reflecterend achterom kijken om je kracht te zien groeien.
Ik merk dat ik nu in een fase ben beland dat ik die nu momenten nodig heb, maar dat ik ook momenten nodig heb van het is allemaal best zo en ik zie wel wat er op mijn pad komt. Een gelatenheid. En dit geeft eenzelfde rust als wat ik voel in het nu, namelijk rust in mijn hoofd. Ik accepteer steeds meer het is zoals het is. En die ‘angst’ voor mijn toekomst is er wel degelijk nog maar ik probeer deze gedachten in mijn laatje te stoppen en op die momenten in het nu te zijn, om daarna door te kunnen leven met wat komt. ‘Ga waar je voeten je brengen, het pad ontstaat door te gaan’.
En nu mijn vraag, die nog mee wandelt op mijn pad, over wat het nut van ons leven op de aarde is, want deze kan ik nog niet echt beantwoorden.
Misschien is het accepteren dat het leven er is en is dan maar proberen een zinvol leven te leven, ondanks mijn grote gemis, mijn angst voor het nu straks, mijn twijfels of ik het echt alleen kan en dan bedoel ik het emotioneel echt alleen kan.
Ik vecht niet meer tegen mijn verdriet, ik vecht niet meer tegen mijn gemis, maar accepteer mijn verdriet en gemis, want het is een onderdeel van mijn leven en dat mag. En ook weet ik dat ik verder zal moeten en er iets zinvols van moet maken. En dit zal ik voor een groot deel zelf moeten doen maar heb ook die liefde en verbinding van iedereen nodig. Door te gaan lopen kan ik richting geven aan mijn leven en mijn weg zal beetje bij beetje zichtbaar worden.
Ik heb al eerder benoemd dat ik toe ben aan nieuwe dingen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe betekenis van mijn leven. En dat is ook eigenlijk ook wel eng, want daar kunnen teleurstellingen bij komen. En dat is ook weer een stukje accepteren en dan steeds even terug naar mijn basis, mijn ik, om weer sterker verder te kunnen gaan. Met meditatie ga ik dan even bij Harrie zitten, naast hem op een kussen, een moment van innige liefde en geborgenheid, volledig veilig en vertrouwd.
Een zinvol leven, een leven dat er toe doet en dan ook echt met een betekenis.
Terugkijkend liep het leven zoals het kwam en was. Hoe vaak antwoorden we niet, ‘ach, alles gaat zijn gangetje’. Misschien een beetje saai maar het geeft je een voldaan en gelukkig gevoel en die kleine hindernissen zijn op te vangen. En ook tijdens de heftige periode in ons leven, lukte het ons, ons leven met die ups en downs, door te leven. En nu een leven alleen verder en kunnen accepteren te zijn wie ik ben en wie ik probeer te zijn.
En dat is mijn richting voor 2020, mijn ontdekking van mijn ik. In momenten van bezinning, wachtend op wat komen gaat en mijzelf er voor openstellen.
Voor nu kan ik zeggen dat ik mooie stapjes heb gemaakt, dat het, in grote lijnen, goed met mij gaat en dat ik ook nog momenten heb, dat ik voel volledig in te storten, verdrink in verdriet. Maar ik weet dat dit voorbij gaat, dus het mag even. Ik vlucht niet meer weg, zoals een jaar geleden. Ik veer nu langzaam, misschien wel steeds sterker, terug naar mijn leven. Ik volg het pad dat voor mij ontstaat, durf te gaan lopen en hopende dat het een zinvol pad is, met nieuwe mogelijkheden en uitdagingen, Een pad waar mijn innerlijke kracht zal groeien. Een pad dat steeds zal veranderen en geen eind heeft.
