Wanneer ruim je de kleding van je geliefde op? Of de andere spullen. Dit is voor velen een moeilijk en pijnlijk proces. Hier is ook geen eenduidig antwoord op te geven. Dit hangt volledig van jou en jouw situatie af. Doe wat bij jou en jouw gezin past.
Opruimen is ook kleding uitzoeken
Al een paar dagen ben ik in een soort vertraging. Ik heb een enorme behoefte aan opruimen. Misschien heeft dat met de winterperiode te maken. Het is bij uitstek een periode van bezinning, reflectie en … opruimen.
Van de week gingen er al schoenen en laarzen naar het Leger des Heils, hier om de hoek. Vandaag had ik o.a. naast het wassen van de gordijnen ook een enorme behoefte om mijn kledingkast onder handen te nemen. Ik heb maar heel strak de methode van Marie Kondo overgenomen.
Word ik er blij van? Ja? Dan houden. Nee? Dan weg ermee. En wat een heerlijk opgeruimd gevoel was dat. En een kast met alleen maar spullen waar ik blij van word.
Dat deed mij opeens denken aan dat ik destijds de kleding van mijn man ging uitzoeken. En achteraf gezien had ik dat vooral op een heel erg nuchtere en praktische manier gedaan. Al enkele weken na het overlijden. Ik had mijn kinderen en moeder erbij gevraagd. Ik heb wel heel lang alle stropdassen in een vakjesla bewaard. Bij mijn verhuizing is dat ook weggebracht.
Wat is na het overlijden een goed moment om kleding uit te zoeken?
“Dit is inderdaad denk ik bij iedereen anders. Ik heb van mijn papa een koffer met een paar zaken van hem en als ik nood heb ga ik er effe in kijken . In ons hart blijven ze en in onze herinneringen.”
Vandaag vroeg ik mij ook af hoe andere weduwen dat gedaan hadden of willen doen.
De een die haalt de kleding snel uit de kast en de ander doet daar langer dan een jaar over. Bij de een gaat het na 2 jaar na het overlijden alsnog in een doos. De ander heeft nog steeds de schoenen en de kleding op de stoel hangen, zoals haar man het laatst had achtergelaten. Of alles is al uitgezocht alleen op de lievelingsjas van haar man na. Deze blijft aan de kapstok hangen. Dat vindt zij fijn en voelt zij zich minder alleen als ze thuiskomt.
Wat doe je met spullen of voorwerpen?
Vaak zijn het spullen die zo typisch iets van jouw partner is. Hoe kan je daar dan afstand van doen?
Misschien had je partner een speciale hobby. Was hij gek op lezen. Maar die hele stoffige boekenverzameling hoef je niet. Je bewaart enkele boeken en de rest doneer je. Of je partner had als hobby fotografie. Dan kan je bijvoorbeeld een lens bewaren en de rest verkopen. Hij kluste graag in zijn schuurtje. Het gereedschap kan je ook verdelen. Je kijkt wat je zelf wilt bewaren en wat je eventueel wilt weggeven of verkopen.
Als je de ruimte hebt hoef je niet perse al op te ruimen. Ligt het in de weg dan kan je het ook in dozen bewaren. Maar je kunt er ook zelf doorheen gaan en besluiten maar een paar stukken te bewaren. De rest krijgt elders een nieuw leven. Iemand anders kan er nog veel plezier aan beleven.
Je kunt het dus weggooien, weggeven of verkopen. Dat hangt helemaal van de spullen en de emotionele waarde af.
Er zijn mensen die helpen van onderdelen van spullen of kleding een mooi herinneringsobject van te maken. Het is een heel persoonlijk en emotioneel proces.
Wanneer ga je spullen uitzoeken?
Als je geen haast hebt of het ligt niet in de weg, kan je het stap voor stap in je eigen tempo doen. Afhankelijk van waar jij bent in je rouwproces ben je er al wel of nog niet aan toe.
Soms moet je al op korte termijn verhuizen. Dan heb je geen keuze. Ofwel alles gaat zonder te kijken de dozen in. En later kijk je ernaar . Ofwel je moet versneld door de spullen heen. In ieder geval: bij echte twijfel, bewaar het. Wegdoen kan altijd nog.
Hoe pak je het opruimen van kleding en spullen aan?
Het opruimen van kleding en spullen is jezelf confronteren met het overlijden van je partner en het verwerken van het verdriet ervan.
Vind je het prettig om alleen door de spullen te gaan? Om ze een voor een door je handen te laten gaan? Zodat je in alle rust kan stilstaan bij de herinneringen en de emoties die dit bij je oproept. Je kunt ook hulp inroepen om gezamenlijk dit proces te doorlopen. Doe wat jij prettig vindt. Het is zinvol om ook je kinderen erbij te betrekken.
Door er samen met anderen door de spullen heen te gaan is er ruimte voor het delen van verhalen. Het zal met een lach en een traan gaan. Het kan een moment van verbondenheid zijn.
Wil je ruimte voor ruimte te werk gaan? Of ga je eerst alles verzamelen in een ruimte en dan pas ga je uitzoeken.
Vind je het echt moeilijk en zwaar? Je kunt ook een kookwekker zetten. Je zet deze op bijvoorbeeld 30 minuten. Iedere dag ga je een half uur door de spullen heen. Pak je iets op en beslis je. Uiteindelijk heb je alles door je handen gehad en weet je wat je ermee wilt doen.
Wegdoen, bewaren of verkopen?
Hele boeken zijn geschreven over opruimen. Deze kunnen jou ook hierbij helpen.
Vaak is het het eenvoudigste om de spullen in te delen in stapels van wegdoen, bewaren of verkopen. En bij wegdoen kan je ook nog beslissen in weggooien of weggeven aan bijvoorbeeld een bekende, de kringloop of een goed doel. Bij twijfel…. bewaren. Wegdoen kan altijd nog.
Je kunt ook een speciale herinneringsdoos maken. Met daarin echt een selectie van bijzondere spullen. Bijvoorbeeld een klassenboek, een diploma, iets van zijn hobby, een gekke sok, een favoriet kledingstuk. Wat jou echt een bijzondere herinnering geeft aan jouw partner.
Er zijn ook vrouwen die maken een herdenkingsplek in huis of in de tuin. Daar leggen ze een of meerdere spullen bij. Het is echt helemaal aan jou en je kinderen.
“Onze dochter is in de baarmoeder overleden met 35 weken. Ik had nog niet alles gewassen. Maar wat ik had gewassen heb ik een dag voordat ik ingeleid werd opgeruimd omdat ik de babykamer netjes wilde hebben. Een aantal dagen na de begrafenis hebben we de box weer uit de woonkamer gehaald en in de babykamer in elkaar gezet. Ook meer voor onze oudste van toen 2.5 jaar.”
Wat blijft er van iemands leven over?
“Jaren later en nog steeds niet alles, prima zo!”
Met het wegdoen van de kleding had ik niet echt moeite. Mijn man gaf niks om kleding. De kinderen hebben zelf een paar dingen er tussenuit gehaald. Dat namen zij mee.
De verkoop van zijn auto en zijn modelbouwspullen waren wel emotionele momenten. Beiden waren namelijk zo echt mijn man.
En op een gegeven moment vroeg ik mij af… als je steeds beetje bij beetje een voorwerp, hobbyspullen of andere dingen wegdoet… spullen die zo typisch van de ander zijn en waar ik helemaal niets mee heb en hoef… wat blijft er nog van iemands bestaan over? Alsof je die persoon langzaam maar zeker uit je leven wist.
En toen gaf mijn zus als antwoord … “Wat dacht je van je 4 fantastische kinderen en de mooie herinneringen.”
Ik ben benieuwd… Hoe is dat bij jou? Wat heb jij gedaan? Wat vond je achteraf wel of niet prettig eraan?
Mijn moeder overleed in juni 2024 op 80-jarige leeftijd. Het plan was dat ik in haar koopappartement ging wonen. Ik moest mijn inboedel samenvoegen met die van mijn moeder en delen met mijn broer. Omdat het huis van mijn moeder niet leeg hoefde, kon ik gelukkig alles stap voor stap aanpakken. Het appartement ging via de notaris en kwam in december 2024 op mijn naam; de inboedel heb ik samenspraak met mijn broer zelf opgeruimd. Het uitgangspunt daarbij was voor ons om haar spullen met respect te behandelen en dit zo verantwoord mogelijk te doen. Concreet was het steeds de vraag of we de spullen zelf wilden hebben, of ze voor iemand anders een betekenis hebben die we kennen, of er mensen zijn die het minder hebben en die ze kunnen gebruiken, of ze naar de kringloopwinkel of het Leger des Heils kunnen of toch naar de milieustraat moeten, of dat we ze toch moeten wegdoen (en in die volgorde). Eerst heb ik overlegd met mijn over de grote objecten in de inventaris. Daar zijn we in goed overleg prima uitgekomen. Mijn houten meubels pasten niet bij de eikenhouten vloer in de woonkamer van mam; dus ik heb de licht eiken tafel, het dressoir, het televisiekastje, de vitrinekast en de bijzettafeltjes gehouden; de eikenhouten salontafel ging naar mijn broer. Ook de stofzuiger, de televisie, de oude naaimachine en de fiets ging naar hem.
Met de twee slaapkamers had in andere plannen. Daarom moesten ze beide leeg. De kleding, tassen en schoenen zijn behalve vier kledingstukken naar het Legers des Heils gegaan. De kledingkast van mam heb ik met een oom van me uit elkaar gehaald en door de reinigingsdienst laten ophalen evenals het slaapbankje en een oude set bijzettafeltjes. De vaatwastabletten, de sigaretten en de geborduurde zakdoekjes zijn naar een tante gegaan; die stelde het laatste erg op prijs. Twee zelf geknutselde Anton-Pieck werkjes heb ik persoonlijk aan de kleindochters van de vriendin van mijn moeder gegeven. Ze waren door hun moeder gemaakt die ook al overleden was en waarvan ze nauwelijks spullen hadden. Beide kleindochters waren hier erg blij mee.
De focus lag daarna op het leeghalen van mijn oude huurwoning. Dat heb ik gefaseerd gedaan. Ik was daardoor wel een tijdje in between houses. Veel spullen die ik niet direct nodig had, heb ik in verhuisdozen gedaan, erop geschreven wat erin zat, en in de kelder van mijn moeder gezet; in totaal ging het om zo’n 70 dozen. Mijn kledingkast heb ik laten demonteren door het bedrijf dat deze geleverd had en op de slaapkamer weer in elkaar laten zetten; daar kon ik vervolgens de kleding weer ophangen. Mijn houten meubels heb ik zelf gedemonteerd en laten ophalen door de milieudienst. Toen deze inclusief mijn tweepersoonsbed waar ik slecht op sliep waren opgehaald, ging ik wonen in het appartement van mijn moeder. Ik had daar de fauteuil en de 2-zitsbank, de wasmachine en de droger ook laten ophalen. Met de was ging ik vervolgens een aantal weken op en neer. Door een verhuisbedrijf heb ik mijn eigen wasmachine en droger, mijn 2- en 3-zitsbank, de tuinmeubels, mijn glazen tafeltjes en opbergkastjes laten verhuizen. Toen mijn oude huurwoning in principe leeg was, kon ik de huur gaan opzeggen. Dit betekende dat ik deze woning moest schoonmaken, gaatjes in de muren moest dichtmaken en een vlonder op het balkon moest afvoeren naar de milieustraat. Eind januari 2025 was dit achter de rug en was ik van de huurwoning af.
Toen mijn oude woning was opgeleverd, kon ik met de spullen aan de slag. Eerst heb ik doos voor doos uit de kelder gehaald en de spullen een plekje gegeven in huis. Diverse spullen heb ik met en met weggebracht naar de milieustraat zoals oude matrassen, een oude tuintafel, verroeste tuinstoelen maar ook het kaptafeltje met de houten stoel erbij en oude armaturen van lampen aan het plafond. De lampen heb ik vervangen door nieuwe lampen in mijn smaak. Omdat ik nu niet meer ga verhuizen heb ik ook alle lege dozen van allerlei apparatuur bij het oud papier gedaan. Van de verhuisdozen heb ik nog zo’n 20 achtergehouden; deze bleken naderhand goed van pas te komen.
Vervolgens heb ik per kast de kleine spullen van mijn moeder op tafel gelegd, daarvan foto’s gemaakt en aangegeven wat ik graag wilde hebben en mijn broer gevraagd wat hij graag wilde. In totaal ging het om 53 foto’s met spullen van onder andere tassen, keukengerei, decoratie, LP’s, gereedschap, dekens, fotolijstjes, kaarsen, spelletjes, vazen, wegenkaarten, boeken en CD’s. Dit was echt heel veel werk om dit allemaal te sorteren. De spullen die mijn broer graag wilde, heb ik ingepakt en in verhuisdozen klaargezet in de kelder. Van de druipkaars ga ik in overleg met mijn broer twee herinneringskaarsen laten maken in de abdij van Egmond. Daarna heb ik alle kasten nogmaals onder handen genomen, weggedaan wat weg kon en alles op een logische plek neergezet. De gouden regel voor opbergen die ik opgepikt heb is dat je de dingen bewaard op de plek waar je ze ook gebruikt. Middels een speciale tas voor boeken, elektronica, speelgoed en textiel kon ik ook makkelijk van dergelijke spullen af. Nu, in juni 2025, kan ik een nieuw begin maken met mijn eigen spullen.
Wat me echter het meest heeft beroerd zijn de foto’s. Met de foto’s gaat een heel leven aan je ogen voorbij. En het waren niet alleen foto’s maar ook dia’s die gelukkig wel op een CD-ROM gezet waren. De foto’s die in insteekmappen zaten heb ik daaruit gehaald en gegroepeerd (in overleg met mijn broer): a) foto’s met alleen objecten of onbekende mensen: in principe weg; b) foto’s van mijn broer en zijn familie: naar mijn broer; c) foto’s van de vriendin van mijn moeder en haar kinderen en kleinkinderen: naar haar kleinkinderen; d) foto’s van mam en familie: per stuk met mijn broer bekijken. Van een aantal dia’s heb ik schermafdrukken gemaakt en op papier laten afdrukken. Ik ga twee herinneringsboeken maken: eentje van mijn moeder en een van mij zelf. De digitale foto’s bewaar ik en voor mijn eigen overlijden heb ik een voorselectie van zo’n 25 foto’s gemaakt op een USB-stick en gevoegd bij mijn overlijdensmap.
Het geeft me al met al een goed gevoeld dat ik de tijd heb genomen om alles op mijn gemak op te ruimen. Voor degenen diegenen die snel een huis moeten opleveren zou ik zeggen creëer de mogelijkheid om in alle rust de spullen na te lopen door bijvoorbeeld de spullen tijdelijk ergens droog en vochtvrij op te slaan, houd de financiële stukken apart en begin met het opruimen van de makkelijke dingen.
Alexander